Refah bir “gösterge” değil

Görünüşe göre Yunan ekonomisi için her şey özellikle iyi gidiyor. Yatırım yapılabilir seviyeye ulaşmak, derecelendirme kuruluşlarının bizi güvenilir ve her şeyden önce kredibilitesi yüksek bir ülke olarak görmesi anlamına gelir; bu da pratikte Yunanistan’ın daha düşük fiyatla kredi alabileceği anlamına gelir.

Ekonomik büyüme bir miktar yavaşlıyor ancak Avrupa’nın durgunluğa girdiği bir dönemde pozitif kalmayı sürdürüyor. İşsizlik düşüyor ve istihdam verilerinin kalitesi cesaret verici olmasa da önceki yıllardaki kabus durumundan kurtulmuş gibiyiz. Önemli proje ve yatırımlar açıklandı…

Ancak aynı zamanda tüm anketler insanların ekonomik durumları konusunda endişe duyduğunu gösteriyor ve yoksulluk ve maddi yoksunluk gibi diğer göstergeler söz konusu olduğunda da sonuçlar endişe verici. Artan fiyatlar ve ekonominin durumu, ülkenin karşı karşıya olduğu en önemli sorunların neler olduğu sorulduğunda, insanların bahsettiği sorunların başında her zaman geliyor.

Hanehalkı gelirleri arttığında ve gerçek satın alma gücü düştüğünde bir çelişki yaşar. Herkes yeni elektrik tarifelerinin ne olacağını merakla bekliyor. Bazı bölgelerde konut maliyetleri hızla arttı ve bu durum, diğer şeylerin yanı sıra, uzun süredir ikamet edenleri bölgelerinin dışına iten turistik kiralamaların arzu edilirliği konusunda soru işaretlerine yol açtı. Ancak bölge sakinlerinin yaşadıklarının ötesinde başka kritik sorunlar da var.

Örneğin turizmi katma değeri yüksek sektörlerden ziyade büyümenin motoru olarak görmeye devam etmek. Seçilen kalkınma modeli ve bunun sonucunda istihdamın geleceği, rekabet gücü ve ekonomik ve sosyal kalkınmanın kalitesi hakkında çok şey söyleniyor.

Tarım sektörüyle ilgili ciddi bir tartışma yapmıyor olmamız ya da ne olduğunu unutmuş olmamız da cesaret verici değil. “Sanayi politikası”. Yükseköğretim reformu gibi önemli bir girişim bile içsel büyümenin dinamiklerini şekillendirecek bilgi ve araştırma için itici bir güç olmaktan çok, “eğitim pazarı” açısından tartışılıyor.

Farklı sektörlere yatırım yapma planlarını veya bazı şirketlerin denediği yenilikçi fikirleri küçümsemek istemiyorum. Bütün bunların altını çizmek istiyorum. parçası değil daha kapsamlı bir plan sonuçta insanların daha iyi hayatlar yaşaması, daha yüksek ücretlere, gerçek bir refah devletine, kaliteli kamu eğitimine, daha az belirsizliğe ve geleceğe dair daha fazla iyimserliğe sahip olması anlamına gelecektir.

Çünkü korkarım ki, gelecek refah için bazı zorlu ekonomik göstergeleri iyileştirmenin ve uluslararası kuruluşlardaki notu yükseltmenin yeterli olduğu bir büyüme konsepti oluşturduk. Aslında işler böyle yürümüyor. “Büyümeyi” refahtan ayıran adımlar ekonomik değil, temelde politiktir.

Ekonominin nasıl çalışmasını istediğimize, yatırımın yönüne, işe adil ücret ödenmesine, eşitsizliklerin ortadan kaldırılmasına, piyasa dinamizmi ile sosyal koruma arasındaki dengeye ilişkin politika kararlarını içerir.

Uygun siyasi tartışmayı gerektiren politika kararları. Bizim ülkemizde olmayan, aslında iktidara muhalefetin olmadığı gibi.

Source link